zaterdag 1 mei 2010

Ook dit is Mojo

Morgenvroeg sta ik om 3u 's ochtends op...en spring ik op de fiets. gepakt en gezakt. Ik doe Wouter's salopet-koersbroek aan om fashionable te fietsen.

Dan rijd ik naar een gehucht in West-Vlaanderen (Jonkershove) alwaar ik het ontbijt zal nuttigen met de ouders van Lore, de eega van mijn broerke. Dit zal rond 7u 's morgens gebeuren naar alle waarschijnlijkheid.

Ik rijd door, trotseer een paar buitjes en wie weet wat hagel of zo. Ik trapper de Franse grens over en zet koers naar Dunkerque, alwaar een scheepje op mij zal liggen wachten. Met knikkende knieën en trillende O-benen ga ik aan boord, na een goeie 110km zadelpijntjes.

Na twee uurtjes ploegen door het zilte nat - perfecte timing om de benen helemaal te verstijven - komen we aan in het pittoreske Dover (met haar indrukwekkkende Filthy Cliffs). We zijn ondertussen de middag flink gepasseerd.

Een strakke Noord-wester stuwt me hopelijk in de richting van Canterbury, alwaar ik hoogstwaarschijnlijk het zwaar overschatte Pub-food tot mij zal nemen.

De waardevolle delta van de Thames (zeg maar de sterk vervuilde monding van deze open rioolpijp) wordt nauwer en nauwer en dat kan maar één ding betekenen: ik nader het mekka van de Fashion, de stad waar grijs nog grijzer is dan in ons grijze landje en waar méér rode lichten zijn dan in heel india tesamen...

Het is ondertussen donker geworden en ik baan me blindelings een weg door Londres, Londen, oftewel London. De bussen rijden me omver en ik verstik in de roetdampen van de miljoenen black cabs (die me ook allemaal omver rijden).

Ik maak een bootycall bij mijn trouwe maat Ryan Acock in de upmarket doch sleazy Islington-wijk, maar ik zet mijn weg snel verder. Ik bereik de befaamde North Circular en richt mijn steven Westwaarts.

Net voor ik het wereldberoemde Ace-Café bereik, sla ik rechts af naar het wonderbaarlijke Wembley. Ik kijk recht naar de gigantische boog, die het splinternieuwe Wembley Park Stadium verlicht...makkelijk oriënteren is dat.

Rond 11u 's avonds zal ik hoogstwaarschijnlijk mijn doel bereiken: uitgeput, een pijnlijke poep, leeggereden benen en 240km op de digitale teller.

Maar het is het waard, ook dat is mojo.

tot binnenkort jongens en meisjes,
Jan

Geen opmerkingen:

Een reactie posten